Iconen

Een gebed in kleur, zo ervaar ik het maken van iconen

In 1995 kreeg ik de behoefte om iconen te gaan maken. Van diverse kanten kreeg ik de mogelijkheid om het ambacht te leren, maar iedere keer zocht ik een smoes om het niet te doen. De Monniken die iconen mochten schilderen leefden zeer teruggetrokken en vastten om zo dicht mogelijk bij God te komen, en zo zag mijn leven er niet uit. Ook ben ik niet Katholiek, daarom dacht is steeds "ik ben het niet waardig om iconen te mogen schilderen".

Mijn fascinatie voor iconen begon al op 6 jarige leeftijd. Met een Katholiek vriendinnetje ging ik stiekem naar de ochtendmis. De schilderingen en Maria beelden in de kerk gaven me rust en troost. Dat gevoel is me altijd bij gebleven. In 2003 ontmoette ik een Russische vrouw, die icoonschilderles op de academie in Moskou had gegeven. Ze zocht een locatie om icoonschilderles te geven, en door haar werd mijn angst om iconen te schilderen weggenomen. Mijn eerste gedachten waren "als Onze Lieve Heer haar naar mijn huis stuurt, moet ik ophouden met zeuren". Ik stelde mijn atelier beschikbaar en heb geleerd hoe je een icoon moet schilderen. De basis is (het liefst oud) hout. Je begint met drie onderlagen aan te brengen om contact te houden met de Drie-eenheid. Vervolgens worden zeven onderlagen aangebracht omdat God de aarde in zeven dagen heeft geschapen. Deze onderlagen bestaan uit krijt, water en lijm. De verf om te schilderen wordt gemaakt van natuurlijke pigmenten vermengd met eigeel en azijn. De techniek heet 'Tempra'.

Nu ben ik heel dankbaar dat ik het ambacht heb mogen leren. De uren dat ik iconen schilder zijn een onderonsje tussen God, de Engelen en mij……………